Korczak festival

RONJA CÓRKA ZBÓJNIKA

  1. Home
  2. RONJA CÓRKA ZBÓJNIKA
RONJA CÓRKA ZBÓJNIKA

Created by: Aleksandra

30 października 2020

Video Video Button

RONJA CÓRKA ZBÓJNIKA

 

„Mówili o lesie. Ale nim sama nie zobaczyła, jak jest mroczny i zadziwiający ze swymi szumiącymi drzewami, nie rozumiała, czym jest las. I teraz śmiała się cichutko tylko dlatego, że istnieją rzeki i lasy. Prawie nie była w stanie tego pojąć – oto istnieją ogromne drzewa i wielka woda, i one żyją; czyż na samą myśl o tym można się nie uśmiechać?”.

 

Bohaterka kultowej powieści Astrid Lindgren jest „dzieckiem lasu”, żyje w symbiozie z przyrodą, jest wyczulona na potrzeby i cierpienie zwierząt, w relacjach z ludźmi kieruje się braterstwem i wrażliwością. Musi jednak odnaleźć się w świecie ludzi zarządzanym przez zbójników. 

 

Jakie przygody czekają Ronję? Czy jej uczucie do Birka przetrwa mimo konfliktu dwóch zwaśnionych rodów zbójnickich? Czy dzieci mogą wykazać się większą odwagą i otwartością niż dorośli?

 

Tekst: Astrid Lindgren

Przekład: Anna Węgleńska

Reżyseria i adaptacja: Anna Ilczuk

Scenografia i kostiumy: Mateusz Stępniak

Muzyka: Maciej Zakrzewski

Reżyseria światła: Piotr Pieczyński

 

Występują: Klara Bielawka, Aleksandra Bożek, Michał Czachor, Mamadou Góo Bâ, Andrzej Kłak, Mateusz Łasowski, Oskar Stoczyński, Kazimierz Wysota

 

TEATR POWSZECHNY IM. ZYGMUNTA HUBNERA W WARSZAWIE

Czas trwania spektaklu: 90 min

Spektakl familijny dla widzów w wieku 7+

Pokaz online: 11 listopada, godz.11.00

  • Scena w plenerze. Na ziemi leży kobieta i mężczyzna, głowy opierają na swoich ramionach, mają zamknięte oczy i dłonie splecione na wysokości brzucha. Wyglądają, jakby odpoczywali lub spali. Są kolorowo ubrani. Leżą na ziemi przypominającej leśną polanę lub łąkę, pod nimi widać drobne kwiaty, trawę, mech.
  • Scena w plenerze. Dwoje młodych ludzi bawi się w jeziorze, stoją w wodzie po kostki i wzajemnie się ochlapują. Kobieta ubrana jest w sukienkę i kurtkę, a mężczyzna w krótkie spodenki, kurtkę i czapkę z daszkiem. Jest wieczór, słońce już zachodzi
  • Scena w plenerze. Młoda kobieta w czerwonej sukience stoi przy śniadym koniu, przysuwa twarz do jego grzywy, obejmuje go, ma zamknięte oczy i uśmiecha się. Koń ma na sobie uzdę, w pysku trzyma trawę. W tle widać wysokie drrzewa.
  • Scena w plenerze. Kobieta i mężczyzna stoją na brzegu jeziora, trzymają wspólnie za uzdę śniadego konia. Zachodzi słońce, przez co całą scenerię widzimy w ciepłych, pomarańczowych kolorach. Płynąca za nimi woda mieni się.
  • Scena spektaklu. jest ciemno, scena jest punktowo oświetlona. Na środku sceny widzimy postać, jednak górna część jej sylwetki schowana jest za opadającą kotarą z grubej błyszczącej tkaniny. Nie widzimy twarzy postaci, jedynie nogi i jedną rękę. Postać wykonuje kopnięcie, przez co jedna noga jest wysoko uniesiona.
  • Scena spektaklu. Scena jest oświetlona punktowo, poza pojedynczym snopem światła jest ciemno. Na środku znajduje się kobieta bujająca się na białej linie. Jest w ruchu, jej ubranie powiewa. Za nią przebiega mężczyzna.
  • Scena spektaklu. Na środku sceny na białej linie buja się kobieta. Jest w ruchu, wygląda też jakby się wspinała po linie. Po lewej stronie stoi kobieta i mężczyzna. Są ubrani w szaro-brązowe luźne szaty.
  • Scena spektaklu. Scena przypomina dżunglę lub bujny las ze względu na scenografię oddającą roślinność, konary drzew, zwisające gałęzie, liany. Na jednej z nich buja się kobieta obserwowana przez nieopodal stojącą grupkę ludzi w brązowych szatach.
  • Scena spektaklu. Na scenie blisko siebie stoją dwie osoby: chłopak w brązowych podniszczonych ubraniach i uśmiechnięta dziewczyna z warkoczem i w swetrze. Za nimi znajduje się bujna roślinność przypominająca dżunglę.
  • Scena spektaklu. Na środku sceny stoi dziewczyna z warkoczem. Próbuje utrzymać równowagę, chwieje się, jakby miała za chwilę upaść. Na jasnej podłodze znajdują się ciemne odciski przypominające ślady dzikich zwierząt.
  • Scena spektaklu. Scena przypomina zimowy chłodny krajobraz. Pnie drzew nie mają liści, w powietrzu unosi się lekka mgła. Po prawej strony z boku stoi mężczyzna, puszcza bańki mydlane. Po lewej stronie stoi dziewczyna z warkoczem i mężczyzna, rozmawiają ze sobą, wyglądają na skupionych i zaniepokojonych.
  • Scena spektaklu. Na podłodze siedzi młoda kobieta. Ubrana jest w ciemno zielona szaty i czerwone okulary przeciwsłoneczne. Ma uniesione lekko ręce. Za nią stoi mała grupka ludzi.
  • Scena spektaklu. Na środku sceny stoi mocno oświetlona grupa osób w szarych i brązowych powłóczystych szatach. Pomiędzy nimi skacze lub tańczy kobieta ubrana i pomalowana cała na czerwono.
  • Scena spektaklu. Scena przypomina dżunglę lub bujny las ze względu na scenografię oddającą roślinność, konary drzew, zwisające gałęzie, liany. Wszystko oświetlone jest różowo fioletowym światłem. Na scenie znajduje się grupa kilku osób, są rozproszeni pomiędzy drzewami. Z przodu stoi mężczyzna i kobieta, śmieją się do siebie i rozmawiają.
Skip to content