Często nie wiem, jak się zachować wobec Innych, chociaż sama czuję się Inna i boję się odrzucenia. Brakuje mi słów, żeby nazywać uczucia pojawiające się w mojej głowie.
Znacie to? Z autopsji? (AUTOPSJA – naoczne stwierdzenie czegoś, własna obserwacja).

Więc może spróbujmy razem odkryć narzędzia, za pomocą których nazwiemy poukrywane w nas emocje. Pomogą nam w tym Cztery Bardzo Różne Osoby, które przypadkowo spotkają się na scenie. Widzą świat inaczej, bo pochodzą z różnych miejsc, mówią w różnych językach i posługują się różnymi zmysłami.

Zadajmy sobie pytanie: jak patrzy na świat osoba, która nie widzi wzrokiem? Co myśli i słyszy osoba, która mówi w obcym języku? Ale przede wszystkim – jak to jest, że bez względu na nasze różnice czujemy się podobnie – mamy podobne strachy i radości.

Dzięki temu, że wszyscy tak bardzo się różnimy, możemy spróbować spojrzeć na świat z kilku perspektyw i wreszcie zobaczyć siebie – małą drobinkę w wielkim ekosystemie.

W spektaklu twórcy i twórczynie wykorzystują technologię binauralną, dzięki której osoby uczestniczące w spektaklu mogą stać się częścią wydarzeń. Na scenie znajdzie się też Głowa, która pomoże nam wejść do świata wyobraźni. Głowa, która milczy, ale wydaje dźwięki. Nazywa się Bezsłowny Narrator. Albo Narratorka. Głowa pamięta wszystkie miejsca, nawet te, w których nigdy nie była i dlatego może o nich śnić. Jak wehikuł zabierze nas w przedziwną podróż.

Przedstawienie, od początku do dnia premiery, jest tworzone wspólnie z osobami niewidomymi i słabowidzącymi  – jako konsultantami, ekspertami i współtwórcami zarazem. Utkany z osobistych historii scenariusz przedstawienia, powstał na podstawie zebranych opowieści uczestników i uczestniczek warsztatów oraz pracy z aktorkami i aktorami podczas prób.

Spektakl, zrealizowany wraz z osobami z niepełnosprawnością wzroku, jest stworzony z myślą o osobach niewidomych i słabowidzących. Osoby widzące będą miały szansę poczuć, jak poznają świat osoby niewidome.

Spektakl realizowany w ramach projektu Równi.Różni.doc finansowanego ze środków PFRON

Partnerstwo i wsparcie merytoryczne: Polski Związek Niewidomych, Ośrodek Szkolno-Wychowawczy dla Dzieci Niewidomych im. Róży Czackiej Laski (klasa 6) prowadzony przez Towarzystwo Opieki nad Ociemniałymi.

Czy z osobą niewidomą można rozmawiać o kolorach? Można. A nawet trzeba. Spektaklowi towarzyszy krótkie (około 10-15minutowe) spotkanie z aktorami i aktorkami, występującymi na scenie, które prowadzi charyzmatycznie Marek Reiss – artysta z niepełnosprawnością wzroku. Jest to seria pytań i odpowiedzi, dotyczących widzenia oraz niewidzenia, istotnych spraw związanych z brakiem i utratą wzroku. Ważną część spotkania zajmuje rozmowa o kolorach, która miejscami przeradza się w rozmowę o marzeniach, a czasami – w dialog o różnych (czasami różniących się bardzo od siebie) – odmiennych sposobach odbioru świata. Świat widzenia i bodźców wzrokowych ale też niewidzenia to jak się okazuje niewyczerpane źródło tematów, wymiany poglądów i dyskusji, niezgłębione źródło wiedzy.

GALERIA: